Nienawidzę swojego ciała a tak dokładnie brzucha. Mam obsesje. Jestem mama dwójki dzieci i nie jest to efekt po ciążowy. Mam tak od dziecka, nienawidzę swojego brzucha, wstydzę się go. Gdy idziemy na plaże ja idę w koszulce aby zakryć moje niedoskonałości. Chodziłam 2 lata na siłowanie z trenerem personalnym, wszyscy byli zachwyceni postępami, rozwojem a mi nadal malutka fałdka przeszkadza. Jak sobie z tym poradzić. Jak to zaakceptować?

Mam nastoletnią córkę, jest w okresie dojrzewania. Zaczęła zawalać szkołę. Koleżanki, wagary...Mnie zupełnie nie słucha. Męża wtedy gdy potrzebuje pieniądze. Mnie to wręcz nienawidzi. Cokolwiek powiem, zrobię jest złe, niewłaściwe. Twierdzi, że robię jej na złość. No nie możemy się dogadać. Nie mam już pomysłu jak dotrzeć do tego zbuntowanego mózgu! Popadam w depresje, nie śpię po nocach.

Straciłam dziecko, był to chłopiec. Połowa ciąży. Musiałam urodzić martwe dziecko. Nie mogę się pozbierać. Mamy wspaniałą córkę to miał być jej brat kochany. Nie udało się. Obwiniam siebie, że nie zadbałam, nie dopilnowałam, źle się odżywiałam, denerwowałam. Mam ogromne wyrzuty sumienia, nie mogę się z tym pogodzić. Nie umiem. Jak sobie z tym poradzić?

Po urodzeniu dzieci wszystko się zmieniło – ja się zmieniłam. Stałam się ciapą, wstydliwą dziewczynką, przepraszającą że żyje. Kontakty z nowymi ludźmi to dla mnie koszmar. Gdy mam zadzwonić do nowej przychodni aby umówić dziecko na wizytę to zabieram się 3h bo mi wstyd, bo się boje. A niby taka „pierdoła”. Ostatnio mąż prosił mnie aby poszła do Urzędu załatwić jedną sprawę firmową, odwlekałam to z dnia na dzień, tak się bałam. Nie wiem czego. Przed ciążami nie miałam z tym problemu. Teraz czuje że jedynie co się nadaje to do zmiany pieluch i podania mleka.

Na początku roku z mężem przechodziliśmy kryzys małżeński, kosztowało mnie to sporo stresu. Małżeństwo było na włosku. Po 3 miesiącach pewnej nocy zaczęło mi walić serce niesamowicie szybko aż słyszałam je w uszach. Pojechaliśmy na SOR, dostał lek uspokajający i jak ręką odjął. Zasugerowali psychologa. Poszłam na jedną wizytę ale kobieta zupełnie odmienna ode mnie, w ogóle mnie nie rozumiała, czułam się jak za karę. Jak dobrać właściwego psychologa? Czym się sugerować?

Boje się samotności. To jest okropne, gdy zostaje sama w domu czuje się strasznie, boje się i to o różne rzeczy np. że ktoś mi wejdzie do domu, że mnie okradnie, że dostane zawału serca, że umrę sama w mieszkaniu. Dopiero gdy mąż wróci z pracy czuje spokój aczkolwiek on też ma mnie dosyć bo go osaczam, boję się nawet sama siedzieć w pokoju. Zawsze musi być ktoś obok...Jak sobie z tym poradzić?

Jestem mamą niepełnosprawnego syna. W wieku 3 lat dowiedzieliśmy się o jego nieuleczanej chorobie. Świat stanął...Czas się zatrzymał. Nie mogę zrozumieć dlaczego my? Dlaczego jego to spotkało!? Gdy spotykam inne Matki z dziećmi czy to w sklepie czy mijam na ulicy podczas spacery krew mnie zalewa. Jak mam z tym sobie poradzić?

Moja mama była alkoholiczką, taty nie znam. Mieszkam sama. Ciągną się za mną długi, które spłacam po mamie. Komornik wszedł mi na pensję, zostało mi na koncie kilak złotych. Nie umiem sobie poradzić z ciągle rzucanymi kłodami pod nogi. Potrzebuje wsparcia, rozmowy. Jestem sama jak palec, nie mam chłopaka nie mam rodziny. Może ktoś zechciałby mnie wesprzeć?

Dotychczas byłam osobą pełną energii, wszędzie mnie było pełno. Od kilku tygodni jest inaczej, wszystko jest bezsensu. Nie spotkała mnie żadna przykra sytuacja czy stresująca. Najchętniej leżałabym w łóżku i nie wstawała. Nic mnie nie cieszy, nawet lody i czekolada. Najchętniej bym spała, nie mogę się doczekać wieczora aby iść spać, aby przetrwać ten dzień. Co się ze mną dzieje? Pomóżcie!

Nie wiem co się ze mną dzieje. Od kilku tygodni mogłabym leżeć i patrzeć w sufit. Nic mnie nie cieszy, nic nie powoduje uśmiechu na twarzy. Wszystko dla mnie jest bezsensu. Najlepiej iść spać, tak po prostu iść spać. Dotychczas byłam człowiekiem pełnym energii, wszędzie mnie było pełno teraz to mi się z łózka wstać nie chce....Pomóżcie!